اهل معرفت گویند باب عبادات مطلقا باب ثنای معبود است منتها هریک از آنها ثنای حق است به نعتی از نعوت و اسمی از اسماء مگر نماز که ثنای حق است به جمیع اسماء وصفات. (حال این ثنا یا همان عبادت برای اینکه اثر مطلوبش را بر جان انسان داشته باشد نیازمند چیزی است که نامش در نزد اهل معنا حضور قلب است که بر دو نوع است: یکی اجمالی و دیگری تفصیلی ) اما اجمالی   و آن چنان است که  در عین اشتغال به عبادت هر عبادتی که باشد (مثل وضو و غسل و نماز و روزه و ........) انسان به طور اجمال ملتفت باشد که ثنای معبود می گوید گرچه خود نمی داند که چه ثنایی می گوید و چه اسمی از اسماء حق را می خواند شیخ عارف کامل ما روحی فداه برای این نحو عبادت مثال می زدند به اینکه یکی قصیده در مدح کسی بگوید و به طفلی که معنای آن را نمی فهمد بدهد که در محضر او بخواند و به طفل بفهماند که این قصیده در مدح این شخص است البته آن طفل که این قصیده را می خواند اجمالا می داند که این مدح است اگرچه کیفیت آن را نمی داند ما هم طفل ثنا خوان حق هستیم. واما تفصیلی آن است که متوقف است بر دانستن اسرار عبادات(چهل حدیث حضرت امام خمینی رحمه الله)